«Զապելում» հյուրընկալել ենք գրող Սյունե Սևադային: Զրուցել ենք առաջիկա գրքից, կին և տղամարդ գրողների հակադրություններից և մարդկանց կախվածություններից:
Ես Սյունեն եմ, 25 տարեկան: Ես շատ շուտ եմ սկսել գրել, 9-10 տարեկանում գրել եմ առաջին պատմվածքներս: Բայց ես լրջորեն սկսեցի գրել 15 տարեկանից,երբ բացեցի իմ բլոգը, այն կոչվում էր «Ամեն ինչ ոչնչի մասին»:
Իմ առաջին կարճ պատմությունը սովորական ցախավելի մասին էր: Դա շատ կարճ պատմություն էր և գրելու գործընթացի սկիզբն էր, որը շարունակվում է մինչ այժմ:
Իմ առաջին գիրքը՝ «Կախվածությունը», լույս է տեսել 2019-ին: Այն պատմվածքների հավաքածու է, որը գրվել է վերջին մի քանի տարիների ընթացքում. մենք ընտրեցինք 24 պատմվածք, քանի որ ես այդ ժամանակ 24 տարեկան էի, և դա մի տեսակ խորհրդանշական էր, որոշակի ժամանակահատվածի մի տեսակ ամփոփում: Հաջորդ գիրքը, որը ես գրում եմ հիմա և նաև հաջորդը, անշուշտ, վեպեր կլինեն:
Կախվածությունը թուլության նշան է և ինքնին պարունակում է անառողջ տարր, չնայած երբեմն մարդիկ իրենց անձնական հարաբերությունների մեջ կախվածություն ունենալը համարում են դրական մի բան: Կարծում եմ, որ ոչ մի առողջ հարաբերություն չի կարող կառուցվել կախվածության վրա: Ավելին, կախվածություններն ունեն բացասական երանգ: Իմ համանուն պատմվածքով ու գրքով ես փորձեցի ուշադրություն հրավիրել դրա վրա:
Դժվար է նկարագրել իմ երկրորդ գիրքը մի քանի բառով, բայց դա նորից վերաբերում է հարաբերություններին, ընտանիքներին և, որքան գրում եմ, զգում եմ, որ այն վերածվում է ընտանեկան վեպի, վեպ ընտանիքի մասին, առանց գլխավոր հերոսների, բայց յուրաքանչյուր հերոս ճիշտ տեղում է և կարևոր է:
Գրականության մեջ կանայք ունեն նույն խնդիրները, ինչ տղամարդիկ, բայց նրանք մի փոքր թերագնահատված են, քանի որ սկսեցին գրել ավելի ուշ, քանի որ կանայք ավելի ուշ են սկսել կրթություն ստանալ, քան տղամարդիկ: Բայց դա չի նշանակում, որ կին գրողներն ավելի վատն են կամ ունեն գրելու որոշակի թեմաներ:
Հայ կին գրողների խնդիրը տղամարդ գրողներն են, քանի որ նրանք կարող են ձեզ անընդհատ ճնշման տակ պահել: Կան որոշակի հրատարակիչներ, գրականագետներ, որոնք կարող են ձեզ դուրս հանել գրական շրջանակներից միայն այն պատճառով, որ կին ենք: Ինձ էլ բազմիցս ասել են, որ կինը պարզապես մուսա է: Ցավոք, այս գաղափարը դեռ առկա է Հայաստանում: Ես դա տեսա իմ գրքի օրինակի վրա:
