Զապելում հյուրընկալել ենք Անուշ Քոչարյանին: Նրա հետ զրուցել ենք իր գործերից, հայ կին գրողի խնդիրներից և առաջիկա ծրագրերից:
Լրագրողի և գրողի արանքում
Ես Անուշն եմ, մշակութային լրագրող և մեկը, ով անընդհատ գրելու գործընթացում է: Կան տեքստեր, որոնք երբեք չեն հեռանում իմ անձնական ես-ի սահմաններից, բայց ես դեռ շարունակում եմ գրել և արխիվացնել դրանք: Բայց կան նաև տեքստեր, որոնք ես փոխանցում եմ այլ մարդկանց: Իմ երկար վեպի մասին Ես շարունակում եմ աշխատել մի գործի վրա, որը կարելի է անվանել վեպ: Դրա մասին ամենահետաքրքիրն այն է, որ ես անընդհատ գրում և վերաշարադրում եմ այն, և գործընթացը, կարծես, անվերջ է, բայց դրանից հանել եմ առանձին պատմություններ, հիմնականում պիեսների տեսքով, որոնք հանրայնացվեցին և հայտնի դարձան նույնիսկ Հայաստանից դուրս, արժանացան մրցանակների:
Անկախության մասին
Հիմնական թեման, որին ես անընդհատ անդրադառնում եմ, անկախության թեման է ՝ ամենալայն իմաստով, որովհետև ես նույնպես գտնվում եմ վերափոխման գործընթացի մեջ, և հետևաբար թեման փոխակերպվում է ինձ հետ միասին: Այդ վեպի հիմնական հարցը, որը ես համարում եմ ամենանշանակալին, այն է, որ ես ծնվել եմ իմ երկրի անկախության հետ, դե-յուրե անկախության հետ միասին:
Ես լսում եմ, ապրում եմ՝ ես լրագրող եմ
Ինը տարվա ընթացքում վեպը գրելիս այնքան հետաքրքրաշարժ բաներ են տեղի ունեցել: Այդ պատմությունները ձայնագրելիս ես դարձա վավերագրող և մշակութային լրագրող, երբեմն պարզապես ունկնդիր, նույն տարածքում ապրող անձնավորություն, քանի որ այնտեղ պետք է ապրես, որպեսզի կարողանաս հետևյալ պատմությունը ներկայացնել: Այսպիսով,ես այն մարդն եմ, ով ներկայացնում է պատմությունը՝ չփոխելով իրականությունը:
