Չգիտեմ՝ քեզ ինչպես մոտենալ։ Մեզ բաժանում է մեկ` հեռուստացույցը, մեկ՝ բեմը։ Մեկ՝ հեռուստացույցի վահանակը, մեկ՝ նստարանների շարքերը։ Իմ ու քո կյանքում ետնաբեմ կամ կադրի հակառակ կողմ չկա, որտեղ կարելի կլինի քեզ խփվել ուսով ու «կներեք» ասել։ Կամ վրադ սուրճ շուռ տալ։ Որ դու էլ ուրիշի մոտ արդարանաս՝ «Չգիտեմ, մեկն անջատված դուրս եկավ դիմացս, չհասցրի փոխվել» ու չհասկանաս, որ սրճոտ վերնաշապիկից խոսելիս իմ մասին ես պատմում։ Մենք հեռուստացույցի ու թատերաշարքերի ուղեկցությամբ ենք իրար նայում, Ստանիսլավսկին ու Բերտոլուչին մեզ այդպես էլ մենակ չեն թողնում, որ ընտրություն լինի՝ դիալոգ ունենալու, կամ իրար կյանքից արագ մոնտաժվելու միջև։ Որքան էլ սուրճ գնեմ, որ պատահաբար վերնաշապիկիդ լցնեմ։ Որքան էլ ձեռքերիս մեջ իրեր պահեմ, որ հարմար առիթի դեպքում, օրինակ, այգում շուրջբոլորդ գցել-վերցնել լինի։ Դու այդ օրը կխմես թեյ ու զբոսնելու ուղղակի դուրս չես գա։

Մեր կյանքի փողոցները տարբեր են, մի ափաչափ քաղաքում բութ անտարբերությամբ քայլելն ու ճկույթաչափ աղջիկ նկատելն արդյո՞ք այդքան բարդ է, որ կյանքը մեզ մատանեմատի չի հասցնում՝ փոխարենը անընդհատ միջնամատ ցույց տալով ու ցուցամատով ինձ այլ փողոցներ մատնանշելով։

Քեզ կարելի է նայել, բայց տեսնել չի կարելի։ Ինձ հնարավոր կլիներ տեսնել, չնայած ես նայելացու չեմ։ Կարելի է դուրս գալ պիեսի կեսից կամ անջատել հեռուստացույցը քեզ վրա։ Բայց շարունակել գնել սուրճ ու ձեռքերում իրեր պահել՝ այդպես էլ չհասկանալով՝ ուր է մեր ծանոթության ետնաբեմը, որը ես չեմ գտնում։

Կյանքը դերասան է, մարդիկ՝ թատրոններ։ Ու ես չգիտեմ՝ ինչպես դառնալ քո թատրոնը՝ անգամ եթե հետս ուղղակի խաղալու ես։ Կամ ինչպես կյանքին համոզեմ, որ հետդ դերասանություն անի, համոզի-բերի։ Գրողը քեզ տանի։ Չէ, չտանի, բերի։ Գրողը քեզ բերի, քո բերրի գործունեությունից պոկի, թեկուզ՝ բռի, ու բերի։

Ասում են՝ բեմի մարդիկ հենց բեմի հետ են ամուսնացած։ Դրա համար էլ բեմն իրեն այնպես է լուսավորում, որ հանդիսատեսը քեզ տեսնի, բայց դու մարդկանց՝ ոչ։ Նվիրված ու խանդոտ կնոջ տաքությամբ՝ դեղին լույսն անգամ արտացոլում է օդում պտտվող՝ քո քայլվածքից հնչած փոշու հատիկները, դրանք խաղում են լույսի տաքության մեջ, ու կարծես բեմն ուզենա ասել, որ քո ամեն փոշեհատիկն իսկ կարևոր է, որովհետև քոնն ու բեմինն է, երկուսինդ է՝ կարևոր է։ Մեզ մնում է շարքերից նայել ձեր սիրախաղին, ինձ մնում է երազել փոշի դառնալ։

Երբեմն թվում է, թե նայում ես աչքերիս մեջ՝ մինչդեռ բեմն ուղղակի քեզ սովորեցրել է մարդկանց գլուխների վրայով նայել  հեռուն՝ իմաստուն կնոջ նման, որը հասկանում է՝ հանդիսատես-կանայք անցողիկ են, երկու ժամից-ամսից չքվելու են, տղամարդդ պիտի ամուր կանգնի վրադ-կողքդ, ու քո լուսավորության շնորհիվ հեռուն նայի՝ հանդիսատես-կանանց հպանցիկ աչք նետելով։ Պիտի տղամարդու՝ հեռուն տեսնելու լույսը լինես՝ բեմը սա գիտի։ Գիտի, դրա համար էլ անմնացորդ միայն իրեն ես սիրում, որովհետև կարողանում է լուսավորել անգամ փոշեհատիկները։

Ես լուսավորել չգիտեմ։ Եթե անկեղծ՝ անգամ լուսամփոփիս լամպը փոխել չեմ կարող։ Բայց եթե մենք հանդիպեինք, ու ստացվեր վրադ սուրճ շուռ տալ, ես կգայի քեզ հետ լամպ գնելու,ես կընտրեի քեզ համար լուսամփոփ, չէ՞ որ կարևոր է նաև խորհրդատու ունենալ։

Քեզ լուսավորում է մեկ` բեմի լույսը, մեկ՝ հեռուստացույցի։ Ես քնում եմ բազմոցին՝ քո կապույտ ու լարված դիմագծերի ներքո ու տեսնում եմ, որ ոտքիդ կանգնելու պատճառ չկա, մեր ոտքերն իրար խառնված են արթնանում։ Սուրճերը չենք թափում գետնին՝ խմում ենք, ես սովորեցնում եմ քեզ լամպ գնել, դու ինձ՝ լուսավորել, ու բեմը ընդունում է, որ ես մատի ու մատանու արանքում չեմ, ինձ պետք չի քո մատը՝ ափդ եմ ուզում, ինձ պետք չի մատանի՝ խոստումդ հերիք է։ Մենք բարձրանում ենք բեմի վրա ու նայում՝ ինչպես են փոշեհատիկները ծովի խշշոցով լողում օդի մեջ։ Ես բաժանվում եմ չաշխատող հեռուստացույցի մանրիկ-մանրիկ հատիկների, փլվում եմ բեմի վրա, ու դու փռշտում ես։

Առողջությո՛ւն։ Պիտի առողջ լինես, որ քայլես փողոցներում, որ ֆիլմերում լինես, որ թատրոնում լինես։ Պիտի լինես, մինչև ես մտածեմ՝ ինչպես քեզ մոտենալ։ Որովհետև մեզ բաժանում է մեկ` հեռուստացույցը, մեկ՝ բեմը, հենց նրանք, որոնք միացրել են մեզ։ Բեմի լեզուն չգիտեմ՝ թարգմանիր, խնդրում եմ, ասա, թող ինձ սովորեցնի տաք լույսի փոշու վերափոխվել, ես հանձնվում եմ ձեր սիրուն։ Բի՛ս։

2019